Auroville – utopijne miasto

Auroville to utopijne miasto położone w południowo-wschodnim stanie Indii – Tamil Nadu.
Pomysł tego „ludzkiego laboratorium” jak nazywają go mieszkańcy, pochodzi od Francuski Mirry Alfasy (nazwana Matką), która do Indii przybyła na początku zeszłego stulecia. Spotkała tu swojego guru o imieniu Sri Aurobindo (wielką postać w historii Indii: jogin, filozof, poeta, wcześniej rewolucjonista), któremu poświęciła całe swoje życie: zarządzała jego ashramem w Pondicherry i pośredniczyła w przekazywaniu duchowych mądrości Aurobindo światu na zewnątrz. Oboje stworzyli prawdziwie duchową relację wymiany.

Którejś nocy Matka miała niezwykły sen – sen o mieście harmonii, pokoju, niekończącej się edukacji i rozwoju, gdzie ludzie wszystkich nacji, religii, kobiety i mężczyźni, starzy i młodzi zjednoczą się pod hasłem Jedności w Różnorodności. Był to sen o mieście gdzie miała się ziścić wizja przejścia ludzi na kolejny szczebel rozwoju duchowego – ziszczenia się superświadomości, o której pisał Sri Aurobindo.
Mirra doskonale wiedziała, gdzie jej wizja ma być zrealizowana – na gorących i niemalże pustynnych obszarach niewielkiego wzniesienia nad Zatoką Bengalską. Miasto w założeniu miało pomieścić 50 tys. mieszkańców z całego świata! Wielkie wyzwanie – brak pieniędzy, garstka ludzi, upał, kurz i brak wody! To się nazywa prawdziwy eksperyment! Tak było w 1968 r.

Jako pierwsza na ziemię obiecaną przybyła grupa hippisów z Francji.
Można było zakładać, że w 2004 r., kiedy po raz pierwszy postanowiłam się do Auroville wybrać, było już zupełnie inaczej – i to była dobra intuicja J (na zdjęciu: centrum Auroville, z jej świątynią i 2 mln! posadzonych drzew)

Auroville to fascynujące miejsce. Jedyne czego o nim jednak nie można powiedzieć to to, że jest ideałem, jakim miało być w założeniu, ani wyspą pełnej szczęśliwości. Tak jak to z utopiami bywa…

Spędziłam tam 4 miesiące i przyglądałam się życiu Aurovillian (ok. 1800 mieszkańców, 34 narodowości), którzy wspólnie starają się (co należy podkreślić) budować nową jakość życia. Pokrótce można je opisać jako: kultywujące równowagę duchową, odrzucające zbędną konsumpcję, rozwijające świadome i ekologiczne bycie w świecie. Niektórzy podążają w tym kierunku, inni nie, jednym zależy, innym w ogóle, jedni chcą robić to we wspólnocie, inni w pojedynkę…Ta różnorodność w Auroville jest widoczna i wcale nie umniejsza temu miejscu, po prostu pokazuje naturę ludzką, może nawet bardziej intensywnie, bo w mniejszej skali, niż w naszym mainstreamowym świecie. Starania, jakie się tu podejmuje są jednak godne dostrzeżenia i mi osobiście bardzo odpowiadają. Lubię obserwować tych, którzy żyją z określoną intencją i są w stanie ją zdefiniować. A jest to intencja samodoskonalenia..

Dla mnie pobyt w Auroville był okazją do poznania przede wszystkim ludzi i ich historii życiowych, które są w większości bardzo odmienne od tych spotykanych przeze mnie na co dzień, okazją do poczucia, jak silnie idea może przyświecać realizacji jakiegoś celu, do dostrzeżenia sensu świadomego wyboru i odwagi jego dokonania, do doświadczania życia jako pełnej sensu drogi. Ale była to też okazja do przekonania się znowu o naszej ludzkiej niedoskonałości. Bo Auroville z bliska jest takim mikro światem ludzi po prostu, tyle, że z trochę innymi wartościami i światopoglądem, którzy próbują „COŚ” robić i właśnie to „coś” ich odróżnia, a mnie do nich przyciąga…

To, co w założeniach Auroville najbardziej mi pasuje to ciągłość ewoluowania, zmiany, transformacji, z czego wynika elastyczne nastawienie do świata – próbujemy, żeby znaleźć to, co najbardziej nam odpowiada, a nie czepiamy się ram, które zamykają nas na inne, potencjalnie lepsze możliwości. I znowu pojawiają się założenia z jednej i praktyka z drugiej strony. Bo należy dodać, że z realizowaniem w rzeczywistości tego, czym Auroville miało być w założeniu jest pewien problem, ale długo by tu o tym opowiadać…

Na podstawie zebranych materiałów (wywiadów z mieszkańcami, materiałów archiwalnych, przeczytanych książek, i obserwacji) napisałam pracę magisterską, która została wydana w tym roku. Jeśli macie ochotę i czujecie potrzebę dowiedzenia się o Auroville trochę więcej z socjologicznego punktu widzenia zachęcam do lektury (Auroville – nowa utopia). Może zdarzy się tak, że kogoś natchnie do pojechania, zobaczenia i przyłączenia się. Każdy jest w Auroville mile widziany, a Polaków wśród Aurovillian jeszcze nie ma…

Polecam też stronę www.auroville.org