Tekst Ewangelii Judasza (EJ) został odnaleziony w Egipcie w 1970 r., a został ujawniony dopiero w roku 2004. Badania na podstawie izotopu węgla C14 wskazują, że tekst został stworzony okolo III w ne. Prawdopodobnie napisali go ludzie związani z gnostycką sektą kainitów, która stała w opozycji do wczesno chrześcijańskiego kościoła. Tak przynajmniej twierdzą teologowie.
Jakiś czas temu został on opublikowany w przekładzie polskim przez Gazetę Wyborczą (wydanie 18 IV).
Niestety, ze względu na bardzo słaby stan zachowanych manuskryptów, zdołano przetłumaczyć tylko część tekstu. Mam wrażenie jednak, że brakuje tych najbardziej istotnych i kluczowych momentów w wypowiedziach Chrystusa, które mogłyby wyjaśnić istotę tego 'przekazu’. Co chwila pojawiają się wstawki od autora typu: „brakuje 1 wiersza”, „brakuje 9 wierszy”, itd.
Głównym przekazem EJ, na którym skupiają się teologowie, a który jest wielce istotny dla chrześcijańskiej kultury, to 'wniebowzięcie Judasza’. Moim zdaniem to tylko ich interpretacja „wejścia w świetlisty obłok”. Czy można to traktować jako dowód wniebowstąpienia(?)?! Ważna jest jednak informacja, że Judasz nie tylko nie 'zdradził’ Chrystusa, ale był jedynym uczniem, który w rzeczywistości go rozumiał. Z jego szczerej miłości zrodziła się więź między nimi. Chrystus ponoć objawiał mu pewne 'prawdy’, które nie zostały przekazane innym uczniom. Oczywiście akurat te(!) wypowiedzi zawierają się w liniach, których nie zdołano odczytać [śmiech]. Wg EJ, została zawarta umowa między nimi dotycząca wydania Chrystusa kapłanom. Judasz podobno był spragniony tego, aby jego mistrz w końcu się ujawnił i okazał swoją potęgę.
Chrystus powiedział Judaszowi, że wybrał go, aby wyzwolił go z człowieka, który przyobleka jego ciało. Przepowiedział mu również, że za ten czyn będzie potępiany przez następne pokolenia.
Mnie natomiast bardziej zainteresowała inna część. Wg tego pisma można stwierdzić, że Chrystus często się śmiał. Dla mnie wydaje się to oczywiste, jednak byłem stęskniony do takiego przedstawienia jego Osoby we współczesnym świecie – z oczywistych względów.
Chrystus, w EJ, śmieje się ze swoich uczniów wykonujących rytuały związane ze świętem Paschy. Zapytany przez nich „dlaczego to robi” (bo przecież wykonują to jak przykazuje Pismo), odpowiada, że śmieje się nie z nich, ale z tego, że robią to „chcąc zadowolić swojego Boga”, nie dlatego, że to czują. Śmiał się z pustego rytuału. Oczywiście reakcją uczniów był gniew.
Interesujące jest również zinterpretowanie snów swoich uczniów przez mistrza. Ta interpretacja sprawia wrażenie przepowiedni, która spełnia się w obecnym czasie. Ale to już zostawiam tym, którzy będą zainteresowani tym tekstem. W internecie, jak na razie, dostępna jest wersja angielska EJ [ishi: drugi komentarz do tego wpisu zawiera polską wersję]
Po przeczytaniu tekstu ma się wrażenie, że rozpoczeliśmy interesującą lekturę, której nie skończyliśmy, i która nie objawiła nam swojej treści. Być może powtórne przeczytanie przyniesie więcej interesujących informacji.
Ewangelia Judasza jest apokryfem, tak samo jak inne ewangelie. Część z nich została uznana za herezje. Np. Ewangelia Tomasza, czy ewangelia Marii Magdaleny. Tych tekstów jest znacznie więcej, bo aż ponad 50. Jednakże nie są aż tak popularne. Wyżej wymienione ewangelie spotkały się z ogromnym protestem kościoła gdyż ich treści były niebezpieczne dla jego nauk. Uznane zostały tylko ewangelie Marka (najstarsza), Mateusza, Åukasza i Jana.
Przykłady innych tytułów potępionych przez kościół: Ewangelia Filipa, Ewangelia Egipcjan, Ewangelia Narodzin i Dzieciństwa, protoewangelia św. Jakuba, Ewangelia Bartłomieja, Ewangelia Śmierci Piłata, Ewangelia Ebionitów, Ewangelia Barnaby, Ewangelia Męki i Zmartwychwstania, Ewangelia Tacjana, Ewangelia Nazareńczyków, Ewangelia Valentyna (tzw. Ewangelia Prawdy), Ewangelia Ammoniusza.
